A film maker can never be distant from his roots.
Walter Salles
Πόσα σε χωρίζουν από τον τόπο που κατάγεσαι; Σίγουρα λιγότερα από όσα σε ενώνουν. Ηχεί τόσο μακρινό το "τίνος παιδί είσαι εσύ". Εδώ που τα λέμε για παιδί δε με λες πλέον. Πότε ήταν που περνούσαμε πόρτα πόρτα από όλα τα σπίτια του χωριού για να πούμε τα κάλαντα και να γεμίσουμε σακούλες με καλούδια. Ανηφόρες, κατηφόρες, κάθε δρόμος, κάθε στενό. Άνθρωποι, ποδήλατα, βόλτες, παιδικές χαρές, ηλεκτρονικά, παιχνίδια, ξύλο, τα πάντα έχει ο μπαχτσές της μνήμης.
Γαλατινή, ή Κωντσικό κατά τους παλαιότερους. Ένας τόπος με ιστορία τουλάχιστον 600 ετών. Τόπος αφιλόξενος, άγριος. Και όμως, ο τόπος όπου έζησαν γενιές και γενιές, μέχρι τους γονείς μου. Μέχρι χθες. Το σήμερα μας θέλει μακριά, να κυνηγούμε στην πόλη το σύγχρονο ελληνικό όνειρο. Η θεωρία του πασσάλου με την τριχιά ανήκει στο παρελθόν. Ή μεγάλωσε η τριχιά. Πλέον κοινωνικές εκδηλώσεις, γιορτές και εκλογές είναι οι λόγοι για να βρεθείς πίσω. Για λίγο, μέχρι να ξαναφύγεις.
2007-2013, η περίοδος κατά την οποία τραβήχτηκαν οι φωτογραφίες που ακολουθούν. Κάτι ακόμη για να με ενώνει με τον τόπο μου.
